Dokument podróży

Osoby pochodzenia żydowskiego, ubiegające się o zgodę na wyjazd z Polski – zgodnie z Uchwałą Rady Państwa z 23 stycznia 1958 r. – musiały zrzec się polskiego obywatelstwa, oddać dowód osobisty i paszport. Jako cel podróży mogły wybrać tylko Izrael. Niezbędne dokumenty emigrujący Żydzi otrzymywali w ambasadzie Holandii, która reprezentowała interesy Izraela w Polsce po zerwaniu przez rząd PRL 12 czerwca 1967 r. stosunków dyplomatycznych. Biuro Paszportowe wydawało natomiast „dokument podróży”, który zastępował dokument tożsamości. Po otrzymaniu go wyjeżdżający miał miesiąc na opuszczenie Polski. Dokument upoważniał do podróży w jedną stronę. Osoby, które opuszczały Polskę na podstawie „dokumentu podróży”, nie mogły wjechać na teren Polski do 1989 r. nawet z paszportem wydanym przez inne państwo.

dr Martyna Rusiniak-Karwat

Bibliografia:

Stankowski A., Nowe spojrzenie na statystyki dotyczące emigracji Żydów z Polski po 1944 roku, [w:] G. Berendt, A. Grabski, A. Stankowski, Studia z historii Żydów w Polsce po 1945 roku, Warszawa 2000, s. 140.

Stola D., Kraj bez wyjścia? Migracje z Polski 1949–1989, Warszawa 2012, ss. 221, 232.

Wiszniewicz J., Życie przecięte. Opowieści pokolenia Marca, Wołowiec 2008.