Natolińczycy

Natolińczycy domagali się powrotu do życia politycznego Władysława Gomułki, rozliczenia za łamanie praworządności m.in. Hilarego Minca, Jakuba Bermana i Romana Zambrowskiego, zarzucając im preferowanie na stanowiskach kierowniczych w partii osób pochodzenia żydowskiego. Akcentowali ścisły związek Polski z ZSRS jako zasadę ustrojową.

Puławianie przedstawiali ich jako stalinowców, przeciwników reform, nacjonalistów, antysemitów oraz antyinteligentów. Po dojściu Gomułki do władzy (październik 1956 r.), który poparł puławian, natolińczycy zostali zmarginalizowani jako grupa i wyeliminowani z walki o władzę. Część z nich (Kazimierz Mijal) w 1966 r. utworzyła nielegalną Komunistyczną Partię Polski.

Główne postacie środowiska natolińczyków to: Franciszek Jóźwiak, Wiktor Kłosiewicz, Stanisław Łapot, Franciszek Mazur, Zenon Nowak, Bolesław Rumiński i Kazimierz Witaszewski.

dr Martyna Rusiniak-Karwat
Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN

Bibliografia:

Jedlicki W., Chamy i Żydy, Paryż 1962.

Szumiło M., Roman Zambrowski 1909–1977. Studium z dziejów elity komunistycznej w Polsce, Warszawa 2014.

Zambrowski A., Rewelacje wyssane z palca, czyli Puławianie i Natolińczycy w 1956 roku, „Warszawskie Zeszyty Historyczne” 1982, nr 2.