Wojna sześciodniowa

Rankiem 5 czerwca 1967 r. samoloty izraelskie zaatakowały egipskie lotniska. Działania Izraela uprzedziły atak przygotowywany przez Egipt, wspierany militarnie przez Jordanię, Syrię i Irak. Wojna, trwająca 6 dni, zakończyła się zwycięstwem Izraela, który zajął cały półwysep Synaj oraz Wzgórza Golan. Jordania na rzecz Izraela straciła wschodnią Jerozolimę i część zachodniego brzegu Jordanu. W ten sposób Izrael wzmocnił swoje bezpieczeństwo terytorialne i pozycję strategiczną w regionie.

ZSRS, a w ślad za nim członkowie Układu Warszawskiego oficjalnie poparli w tym konflikcie państwa arabskie, a następnie zerwali stosunki dyplomatyczne z Izraelem. Polska zrobiła to 12 czerwca 1967 r. Potępiła działania Izraela i obarczyła go odpowiedzialnością za wybuch wojny. Zamknęła też swoją ambasadę w Tel Awiwie, choć nadal funkcjonowała tam polska placówka bankowa PKO.

Władze PRL wykorzystały konflikt na Bliskim Wschodzie do celów propagandowych i w walkach wewnątrzpartyjnych, jako pretekst do dokonania „czystek” w szeregach partii.

dr Martyna Rusiniak-Karwat

Bibliografia:

Chojnowski A., Tomaszewski J., Izrael, Warszawa 2001, ss. 204–215.

Dyduch J., Stosunki polsko-izraelskie. Próba analizy czynników kształtujących, [w:] Współcześni Żydzi – Polska i diaspora. Wybrane zagadnienia, red. E. Waszkiewicz, Wrocław 2007, ss. 155–195.

Stosunki polsko-izraelskie (1945–1967). Wybór dokumentów, wybór i oprac. Sz. Rudnicki, M. Silber, Warszawa 2009, ss. 698–716 (dok. 418–435).

Szaynok B., Z historią i Moskwą w tle. Polska a Izrael 1944–1968, Warszawa 2007.